دوات آنلاین-حافظ در غزل 112 خود در راه عشق طلب صبر می‌کند و تذکر می‌دهد به روزگار نباید دل بست و اعتماد کرد:

آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد/ صبر و آرام تواند به من مسکین داد

وان که گیسوی تو را رسم تطاول* آموخت/ هم تواند کرمش داد من غمگین داد

من همان روز ز فرهاد طمع ببریدم/ که عنان دل شیدا به لب شیرین داد

گنج زر گر نبود کنج قناعت باقیست/ آن که آن داد به شاهان به گدایان این داد

خوش عروسیست جهان از ره صورت لیکن/ هر که پیوست بدو عمر خودش کاوین** داد

بعد از این دست من و دامن سرو و لب جوی/ خاصه اکنون که صبا مژده فروردین داد

در کف غصه دوران دل حافظ خون شد/ از فراق رخت ای خواجه قوام الدین داد

معنی کلمات ستاره دار

*تطاول به معنی گردن کشی و دست درازی کردن است.

**کاوین همان کابین یا مهریه زنان است.