وظايف و تكاليف پدر و مادر در آموزش فرزندان

دوات آنلاین-با توجه به حوادث تلخى كه طى هفته هاى اخير رخ داده است و طى آن كودكان ربوده شده و مورد آزار و اذيت جنسى واقع شده و سپس به قتل رسيده اند لازم و ضرورى به نظر ميرسد كه علل و عوامل اين حوادث تلخ مورد آسيب شناسى و واكاوى علمى و فنى قرار گيرد و از زواياى گوناگون ريشه يابى شود،شايد كه در آينده كمتر شاهد فجايعى چنين ناگوار باشيم كه كل يك جامعه به سوگ بنشيند.
قطعا زمانى كه يك حادثه رخ ميدهد عوامل گوناگونى در بروز آن دخيل هستندقبل از آنكه محيط بيرون از خانه را مقصر بدانيم بايد از درون خانه آغاز كنيم.از نخستين جايى كه كودك اموختن را آغاز مى كند و نخستين سنگ بناى اعتماد گذاشته مي‌شود
صرفنظر از اينكه علل و عوامل اين حوادث از زواياى گوناگون بايد ارزيابى شوند اما نقطه مشترك در تمامى اين موارد كه شايد بذيرش آن از سوى برخى خانواده هاى داغدار ما اندكى هم سخت باشد متاسفانه سهل انگارى نا آگاهانه برخى خانواده ها در نگهدارى و مراقبت از كودكان است.
سهل انگارى كه گاه از نا آگاهى خود والدين نيز ناشى مى شود و اين در حالى است كه مطابق با قوانين و مقررات داخلى و بين المللى نگهدارى و مراقبت و به بيان ديگر ((حضانت)) طفل به عنوان يك تكليف قانونى بر عهده پدر و مادر است.
كودكان به دليل محدوديت‌هاى طبيعى و زيستى و اجتماعى خود نياز به حمايت‌هاى قانونگذار، جامعه و بيش از همه و در وادى امر والدين و محيط خانواده دارند.از اين رو بايد سعى شود تا به بهترين نحو حقوق آنان استيفاء شود.
در عرصه بين المللى كنوانسيون جهانى حقوق كودك مصوب ١٩٨٩ميلادى وجود دارد كه ايران نيز آن را مورد تأييد قرار داد(با درج حق شرط كلى)قانون مدنى و ديگر قوانين كشور نيز در مورد حقوق كودك مواردى را ذكر كرده اند. در اصل ٢١قانون اساسى و همچنين قوانين مدنى و جزايى كشورمان نيز پاره‌اى از مقررات حمايتى در اين زمينه آمده است.
يكى از مهمترين معايب و نواقص مهم قوانين فوق خصوصا قوانين مربوط به قانون مدنى و قانون حمايت از كودك و خانواده مربوط به مراقبت‌هاى آموزشى و پيشگيرانه از وقوع آسيب بر كودكان است كه بخشى از آن قطعا بر عهده دولت اما قسمت اعظم آن بر دوش خانواده است.
خانواده به عنوان نخستين و مهمترين ركن كه كودك در آن رشد و نمو مى يابد قطعا وظايفى بر عهده دارد.((حضانت))كه هم حق و هم تكليف پدر و مادر محسوب ميشود و نگهدارى كه اعم از نگهدارى مادى و معنوى طفل است.
آيا زمان آن فرا نرسيده است كه آگاهانه تو مراقب ورود و خروج طفل خردسال خود به محيط اجتماع باشيم؟در محيط هايى كه محل رفت و امد و تردد دستفروش‌هاى خيابانى است آيا رفت و آمد يك دختر بچه به قدر كفايت محل خطر نیست؟
اين آموزش بايد از كجا آغاز شود؟
آيا بهتر نيست نخست از محله هاى پر خطر از طريق تقسيم بندى شهرداري‌ها اقدام  به آموزش خانواده ها كنيم؟ و به آنها گوشزد كنيم كه مراقب رفت و آمد  دختران و پسران خردسال خود باشند؟
آيا بهتر نيست مادر كه مظهر امنيت و آرامش روانى است(نخست از طريق فرهنگسراهاى محله) آموزشهاى لازم را در زمينه  اطلاع رسانى و آگاهى‌رسانى جنسى به دختران ببيند تا بتوانند حداقل آگاهي‌هاى لازم رابه دختر خويش منتقل كندتا دختركان سرزمين ما به كوچكترين اشاره اى و به بهانه آب خوردن و غيره اغفال نشوند؟
در بيشتر كشورهاى دنيا سازمان‌هاى بهداشتى و موسسات اجتماعى مسووليت آگاهى رسانى براى امنيت اطفال به والدين حتى قبل از زايمان طفل را بر عهده دارند چرا كه نخستين منزلكه امن هر كودك و نخستين مكان آموزشى براى طفل خانواده و اولين مربى هر كودك والدينش ميباشد كه ميتوانند حدود امنيت و تعريف درست امنيت يك كودك را مطابق با استاندارد هاى فرهنگى و اجتماعى آن جامعه براى او توضيح دهند و آن بخش از تامين امنيت كه مطابق با قوانين داخلى و بين المللى تكليف والدين است .
انتظار ميرود بيش از اين از جانب خانواده هاى محترم رعايت شود چرا كه ((حضانت)) اعم ازنگهدارى جسمانى و روانى طفل است.