شعری از بوستان سعدی/ چو عشقی که بنیاد آن بر هواست

دوات آنلاین-شعری از بوستان سعدی در باب عشق و شور را بخوانید:

چو عشقی که بنیاد آن بر هواست/ چنین فتنه‌انگیز و فرمانرواست

عجب داری از سالکان طریق/ که باشند در بحر معنی غریق؟

به سودای جانان ز جان مشتعل/ به ذکر حبیب از جهان مشتغل

به یاد حق از خلق بگریخته/ چنان مست ساقی که می ریخته

نشاید به دارو دوا کردشان/ که کس مطلع نیست بر دردشان

الست از ازل همچنانشان به گوش/ به فریاد قالوا بلی در خروش

گروهی عمل دار عزلت نشین/ قدمهای خاکی، دم آتشین

به یک نعره کوهی ز جا بر کنند/ به یک ناله شهری به هم بر زنند

چو بادند پنهان و چالاک پوی/ چو سنگند خاموش و تسبیح گوی

سحرها بگریند چندان که آب/ فرو شوید از دیده‌شان کحل خواب

فرس کشته از بس که شب رانده‌اند/ سحرگه خروشان که وامانده‌اند

شب و روز در بحر سودا و سوز/ ندانند ز آشفتگی شب ز روز

چنان فتنه بر حسن صورت نگار/ که با حسن صورت ندارند کار

ندادند صاحبدلان دل به پوست/ وگر ابلهی داد بی مغز کاوست

می صرف وحدت کسی نوش کرد/ که دنیا و عقبی فراموش کرد