بوستان سعدی/ شبی یاد دارم که چشمم نخفت

دوات آنلاین-شعری از بوستان سعدی را که در آن شمع و پروانه با هم گفت‌وگو می‌کنند، بخوانید:

شبی یاد دارم که چشمم نخفت/ شنیدم که پروانه با شمع گفت

که من عاشقم گر بسوزم رواست/ تو را گریه و سوز باری چراست؟

بگفت ای هوادار مسکین من/ برفت انگبین یار شیرین من

چو شیرینی از من به در می‌رود/ چو فرهادم آتش به سر می‌رود

همی گفت و هر لحظه سیلاب درد/ فرو می‌دویدش به رخسار زرد

که ای مدعی عشق کار تو نیست/ که نه صبر داری نه یارای ایست

تو بگریزی از پیش یک شعله خام/ من استاده‌ام تا بسوزم تمام

تو را آتش عشق اگر پر بسوخت/ مرا بین که از پای تا سر بسوخت

همه شب در این گفت و گو بود شمع/ به دیدار او وقت اصحاب، جمع

نرفته ز شب همچنان بهره‌ای/ که ناگه بکشتش پریچهره‌ای

همی گفت و می‌رفت دودش به سر/ که این است پایان عشق، ای پسر

اگر عاشقی خواهی آموختن/ به کشتن فرج یابی از سوختن

مکن گریه بر گور مقتول دوست/ برو خرمی کن که مقبول اوست

اگر عاشقی سر مشوی از مرض/ چو سعدی فرو شوی دست از غرض

فدایی ندارد ز مقصود چنگ/ و گر بر سرش تیر بارند و سنگ

به دریا مرو گفتمت زینهار/ وگر می‌روی تن به طوفان سپار