به مناسبت سالروز بمباران شیمیایی حلبچه، کدام دولت‌های غربی ، رژیم صدام را به سلاح‌های شیمیایی مجهز کردند؟

دوات آنلاین-نخستین حمله شیمیایی در جنگ تحمیلی هشت‌ساله عراق علیه ایران، در آبان سال 1359 اتفاق افتاد. رژیم بعث در منطقه سوسنگرد، از عامل اشک‌آور و تهوع‌زا استفاده کرد. این اقدام نشان داد که دشمن، اصولاً به هیچ قید اخلاقی مقید نیست و برای کسب پیروزی از هیچ اقدام جنون‌آمیزی خودداری نمی‌کند.

با این حال، در نخستین ماه‌های جنگ، استفاده از سلاح شیمیایی توسط رژیم صدام، محدود و پراکنده بود؛ ظاهراً آن ها هنوز به فناوری‌های لازم برای کامل کردن ابزار جنایاتشان دست نیافته بودند. اما به تدریج شرایط تغییر کرد؛ از اواسط سال 1362، حملات شیمیایی به عنوان یک راهکار عملی، برای بعثی‌ها جا افتاد. در مردادماه همین سال، حمله شیمیایی به نیروهای ایرانی، با سمی که بوی سیر می‌داد، تعداد زیادی از رزمندگان ایرانی را به شهادت رساند. با وجود این، حملات شیمیایی به مناطق عملیاتی و جبهه‌های جنگ محدود نشد. عراقی‌ها مناطق مسکونی ایران را هم با سلاح‌های شیمیایی، هدف قرار دادند؛ سردشت، اشنویه، مریوان، خرمشهر و ... .

جنایت به سبک جدید

در آبان سال 1362، بعثی‌ها از گاز خردل در مناطق وسیعی از غرب کشور استفاده کردند؛ گازی کشنده که تعداد زیادی از شهروندان غیرنظامی ساکن بانه و سردشت را به شهادت رساند. در اسفندماه همان سال، جزیره مجنون هدف حمله شیمیایی عراق قرار گرفت و بیش از 500 نفر از رزمندگان ایرانی را شهید و جمع کثیری را مجروح کرد.

یک سال بعد، بعثی ها عامل اعصاب را هم به گاز خردل افزودند و در جزیره مجنون، جنایتی تاریخی را رقم زدند؛ بیش از 2300 نفر از نیروهای ایران به واسطه استنشاق این گازها به شدت مصدوم شدند و بسیاری از آن ها، در سال‌های بعد به شهادت رسیدند. طی سال‌های 1363 تا 1367، صدام مرزهای جنایت را جابه‌جا و روی هیتلر را سفید کرد؛ 572 حمله شیمیایی، شهادت 17250 نفر و مصدومیت 127 هزار نفر، نتیجه این اقدامات جنون‌آمیز بود. 25 اسفندماه سال 1366، صدام پای سلاح‌های شیمیایی را به جنگ با معترضان کُرد عراقی هم باز کرد و به بهانه تمایل آن ها به ایران، شهر مرزی حلبچه و روستاهای اطراف آن را هدف ده‌ها بمب شیمیایی قرار داد؛ در این جنایت بزرگ، پنج هزار نفر جان باختند و هفت هزار نفر، دچار مسمومیت شدید شدند.

پشت پرده اقدامات جنون‌آمیز صدام

صدام چگونه به سلاح‌های شیمیایی دست یافت؟ تیغ را چه کسی به دست زنگی مست سپرد؟ واقعیت این است که جرم تجهیزکنندگان صدام به سلاح‌های شیمیایی، کمتر از خود او نیست. مدعیان حقوق بشر، خیلی راحت چشمشان را بر جنایات وی بستند و گذاشتند هر چه می‌خواهد، انجام دهد. شش سال زمان لازم بود تا سازمان‌های بین‌المللی و در رأس آن ها، سازمان ملل متحد، قبول کنند که عراق علیه ایران، از گازهای شیمیایی استفاده کرده است.

خاویر پرز دکوئیار، دبیرکل وقت سازمان ملل، روز ششم مارس 1986، این اتهام را به عراق وارد کرد که علیه نیروهای ایران از سلاح‌های شیمیایی استفاده کرده است. به تدریج، «بخیه روی کار آمد.» با اعزام مصدومان شیمیایی به اروپا، برای درمان، شهروندان اروپایی به تدریج فهمیدند که نظام سرمایه‌داری حاکم بر سرنوشت آن ها، عامل بروز چه جنایت‌هایی علیه بشر است. فعالیت‌ وکلای ایران در این کشورها، به تدریج پرده از پول‌هایی که بوی خون می‌داد و بین شرکت‌های بزرگ اروپایی تقسیم می‌شد، برداشت؛ آمار همکاری‌ها تکان دهنده بود؛ 56 شرکت از ملیت‌های مختلف، تنور اقدامات وحشیانه صدام را گرم نگه می‌داشتند. درست بیخ گوش شهروندانی که پلاکاردهای حاوی شعارهای دفاع از حقوق بشر به دست گرفته بودند، کارخانه‌هایی برای آدمکشی فعالیت می‌کرد و چرخ فعالیت چند شیفته آن ها، با پول نفت عراق تأمین می‌شد؛ پولی که صدام به جای صرف آن برای مردم، ترجیح می‌داد خرج ساختن سلاح‌هایی کند که با آن ها بتواند نسل اقوام مختلف را از روی زمین بردارد!

شرکت‌های آلمانی «Preussag AG»، «Hoechst»(فروشنده گاز سارین به رژیم بعثی عراق)،   شرکت‌های فرانسوی «اوزینو»، «نورد فرانس»، «فاسه»،  شرکت‌های انگلیسی «کانیرا تکنیکال»، «اسی کمپوزیست»،  در زمره شرکت‌هایی قرار داشتند که صدام را در مسیر جنایت بزرگش همراهی کردند؛ به این سیاهه بلند، باید نام ده‌ها شرکت آمریکایی را هم افزود.

کارخانه های پروژه سامره!

پنجم آبان‌ماه سال 1365، نزدیک به دو سال پس از اوج‌گیری حملات شیمیایی رژیم صدام علیه ایران و معترضان عراقی، برخی رسانه‌های جهان، پرده از راز پروژه‌ای دهشتناک برداشتند که توسط صدام و با همکاری نزدیک اروپا و ایالات متحده اجرایی شده بود؛ پروژه «کارخانجات سامره». منابع اطلاعاتی مستقل در غرب فاش کردند که رژیم بعثی عراق، مدت زمانی پیش از آغاز جنگ علیه ایران، در پی دستیابی به سلاح‌های شیمیایی بوده است. طبق اسنادی که تنها بخشی از آن ها منتشر شد، رژیم صدام، پیش از آغاز جنگ، به دو شرکت انگلیسی تولید مواد شیمیایی، پیشنهاد تأسیس کارخانه‌ای در عراق را، با پوشش تولید حشره‌کُش، اما در واقع برای تولید مواد اولیه گاز «سارین»، عامل شیمیایی اعصاب، ارائه کرد.

انگلیسی‌ها این پیشنهاد را قبول کردند. مدتی بعد، آمریکا نیز در پوشش شرکت «الحداد» که متعلق به یک آمریکایی عرب‌تبار بود، وارد معرکه شد و پروژه سامره، با سرعت مراحل تولید سلاح‌های شیمیایی را طی کرد. در مراحل نهایی تولید، آلمانی‌ها هم به کمک رژیم بعثی عراق آمدند. پروژه سامره در سال 1983(1362) با تولید نخستین محموله گاز خردل، عامل شیمیایی تاول‌زا، به نتیجه مد نظر صدام رسید.

دیکتاتور عراق برای استفاده از این محموله، درنگ نکرد. بد نیست بدانید که حجم مهمی از جنایات صدام در حلبچه، با استفاده از گاز خردل انجام گرفت. خط تولید سارین، مدتی بعد کامل شد و این گاز شیمیایی نیز، در وسعت زیاد مورد استفاده رژیم صدام قرار گرفت. به این ترتیب، همکاری میان دیکتاتور عراق و غرب، برگ سیاهی را در تاریخ بشریت رقم زد.

منبع: خراسان